Szlak El Caminito del Rey, czyli Andaluzyjska Ścieżka Króla

Andaluzja to nie tylko złote piaski na Costa de la Luz czy ociekająca słońcem Malaga. Jeśli znudzą Was plaże, to atrakcje odnajdziecie w głębi lądu. Skusiliśmy się na przejście szlakiem, który przez 15 lat był zamknięty, bo pochłonął zbyt dużo ofiar. W połowie maja podążyliśmy Ścieżką Króla w wąwozie El Chorro, wzdłuż stromych skał. Mieliśmy jednak sporego pecha…

Ale zacznijmy od tego, że miłośnicy pieszych wędrówek i malowniczych widoków będą zacierać tu ręce. Dziś Caminito del Rey to atrakcja dla osób, które lubią aktywnie spędzać czas. Malownicza wycieczka o niskim stopniu trudności. To coś dla tych, co nie liczą każdego ziarna piasku przelatującego im przez palce na plażach Andaluzji.

Szlak biegnący wzdłuż wapiennych i stromych skał wapiennego wąwozu Desfiladero de los Gaitanes rozbudził naszą wyobraźnię już przed wyjazdem. Postanowiliśmy sprawdzić, co przygotowali dla nas Hiszpanie. Dopiero w marcu 2015 r. odrestaurowane chodniki i całą atrakcję udostępniono turystom.

Caminito del Rey – Ścieżka Króla – czego dowiesz się z wpisu?

Zostańcie z nami! Garść praktycznych informacji w treści relacji, a wiele aktualnych porad od czytelników w komentarzach:

• Co intryguje i przyciąga turystów na Ścieżkę Króla
• Dlaczego szlak określono swego czasu jako najniebezpieczniejszy na Świecie
• Jak wygląda dojście do punktu kasowego
• Jak długi jest szlak i jak wygląda trasa (wirtualna mapa)
• Ile czasu zajmuje przejście szlakiem Ścieżki i Króla
• Jaki widok rozpościera się na wąwóz na trasie szlaku
• O czym musisz pamiętać przed wejściem na szlak
• Jak dojechać i gdzie zaparkować (wejście północne)
• Ile kosztuje bilet, gdzie go rezerwować?
• Co w przypadku odwołania i zamknięcia trasy?
• Czy papierowy bilet jest niezbędny?
• Gdzie możecie zjeść przy powrocie z El Caminito del Rey
• Poznaj najświeższe opinie i relacje czytelników (pod wpisem)

Ścieżka Króla – co intryguje i przyciąga?

Wizytę w wąwozie El Chorro (La Garganta del Chorro) w maju włączyliśmy do planu naszej 7-dniowej, samochodowej objazdówki po Andaluzji. Z prostego powodu. Bez względu na pogodę dla Asi miała to być atrakcja nr. 1.

Nasza ciekawość względem takich miejsc znacznie wzrosła po wypadzie na Preikestolen.

Od tamtego momentu mamy coraz większe apetyty na trekking. I cała ta aura niedostępności, jaką przez lata okryła się Ścieżka Króla, skutecznie przyciąga. Konstrukcja powstała na początku XX wieku. Tworzyły ją głównie chodniki, z piasku, wody i cementu, oparte o metalowe wsporniki. Całość nie przetrwała próby czasu. Przez lata nikt podejmował się remontu. W konsekwencji barierki, przejścia, podesty rozpadały się i wpadały w przepaść, w przepływającą rzekę Guadalhorce. Kiedyś trasa choć była malownicza, to bardzo niebezpieczna. Luksus dla wybranych, odważnych, szaleńczych. Nie wszystkie niszczejące fragmenty udało się usunąć. Szczątki wielu wciąż są widoczne, pod odnowionymi odcinkami.

Fatalna kondycja szlaku nie przeszkadzała miłośnikom ekstremalnych wspinaczek kusić los. Bo coś musi karmić ich… pasję. Próbę przejścia kilkukilometrowego szlaku podejmowało się wielu. Kilku z nich zginęło. To sprawiło, że w 2000 roku ostatecznie szlak zamknięto. Przez ten czas określany był jako najniebezpieczniejszy szlak pieszy na Świecie.

Myślicie, że zniszczona trasa kogoś zniechęciła? W żadnym wypadku. Nawet po celowym zniszczeniu przez władze prowincji niektórych odcinków, by zapobiec kolejnym tragediom, wchodzili na niego kolejni. Liny przymocowane do skał (via ferrata) wciąż kusiły śmiałków. Zobaczcie TO wideo. Przygotujcie jednak chusteczki, jeśli będą pocić się Wam ręce. 

Żegnajcie stare. Witajcie nowe. Hiszpanie zwietrzyli w tym miejscu dobry interes. Prowincja Malaga zainwestowała kilka milionów euro na rewitalizacje i w marcu 2015 r. szlak zyskał nowe oblicze. Przez pierwszy rok atrakcja dostępna była za darmo. Od kwietnia 2016 r. obsługę ścieżki przejęła prywatna firma.

Dziś, aby się tam dostać, należy TUTAJ bilet, czas i datę wypadu. Ale uwaga: dostęp do szlaku jest limitowany i ograniczony warunkami pogodowymi. I, co może Was ogromnie zdziwić, nie wpuszczą Was, jeśli obok słonecznej pogody będzie coś jeszcze… Piszemy o tym niżej oraz w podsumowaniu.

Do tej pory niemal wszystkie fotografie jakie widzieliśmy z nowej odsłony szlaku, eksploatowały jeden motyw – wapienne, blado-żółte ściany, nagłe urwiska, błękit nieba i fotki „z rąsi”. Przy tym wszystkim człowiek wyglądał jak mrówka. W praktyce okazało się, że jest kilka łagodnych odcinków. I chętnie Wam je przedstawimy. A tak w ogóle, to jedyny pot jaki z Was tam zleci, to – w środku lata – ten od gorącego słońca.

Tytułem dygresji, Hiszpanie to mistrzowie marketingu. Skutecznie budują napięcie. Dostarczyli nam kilku wrażeń już w trakcie lektury ich regulaminu. Wiecie dlaczego? Otóż sugerują, że na szlak nie powinny wchodzić osoby o nerwowym usposobieniu. Czyżby przez most zawieszony 100 metrów nad wąwozem Gaitanes? Cóż, takich praktyk spodziewalibyśmy się prędzej przy wejściu na Preikestolen, a w Polsce przy Orlej Perci. Tutaj, w Hiszpanii, poziom bezpieczeństwa jest o niebo większy.

Ścieżka króla – szlak

Jak wygląda trasa na Caminito del Rey i dojazd na miejsce? Nasze wejście odbyło się od strony północnej, w pobliżu Ardales, jadąc drogą MA-5403 (duża i praktyczna mapka końcu wpisu). To jedna z opcji sugerowana przez organizatora. Drugie wejście (południowe) znajduje się w pobliżu miejscowości El Chorro. (Aktualizacja październik 2016: z informacji, jakie podesłała nam Patrycja, wejście południowe jest zamknięte. Potwierdziła to także inna czytelniczka).

W pobliżu restauracji El Mirados Ardales parkujemy auto na niewielkim parkingu (2 euro) i schodzimy kilkadziesiąt metrów w dół. Pogoda barowa. I nic nie zapowiadało choćby kilku chwil słonecznych. Lekki deszcz paraliżował nasz entuzjazm. Drżeliśmy, czy zostaniemy wpuszczeni na szlak (surowe wymogi organizatora). Po chwili trafiamy na znak. Kilka osób pozostało zdezorientowanych faktem, że muszą przejść przez ciemny tunel. Aby nie stracić zębów włączyliśmy latarkę w smartfonie i ruszyliśmy w kierunku światełka w tunelu. Od wejścia przy kasie biletowej dzieliło nas 1,5 km.

Na zdjęciach poniżej: pierwsze zdjęcie wejście, drugie zdjęcie – wyjście.

Po drodze jeszcze raz wdzieramy się pod wzgórze, przechodzimy lekko szutrową trasę. Ostatecznie po ok. 25 minutach dochodzimy do coraz bardziej rosnącej kolejki. Ziąb wzrastał. Nasze humory psuły się… Kod QR w telefonie zamieniamy na papierowy bilet. Ściskamy go w ręce. Czekamy na swoją kolej. Spoglądamy na pozostałych kolejkowiczów. Minorowe miny. Jednorazowo na szlak może wejść maks. 30 osób. Każda grupa wpuszczana jest co 15-30 min.

Jest kilka minusów rezerwacji do El Caminito del Rey. Pierwszy, to brak możliwości zwrotu biletu. Drugi, w przypadku niesprzyjających warunków atmosferycznych, takie na jakie trafiliśmy my, można wymienić bilet na inny dzień. W takiej sytuacji otrzymujemy dzień wcześniej maila z informacją  o zamknięciu ścieżki  i możliwości zmiany daty wizyty. Ale i tu musimy (czasem) też liczyć na łut szczęścia. Wielu sądzi, że słoneczna pogoda to pewniak na Wybrzeżu Słońca, ale szlak jest niedostępny nie tylko w przypadku deszczu.

Gdy wieje silny wiatr (powyżej 35 km/h) możesz planować już coś innego, np. wizytę w Wiosce Smerfów. Trafialiśmy na zdjęcia osób, które pomimo idealnej pogody nie zostały wpuszczone na trasę Ścieżki Króla właśnie ze względu na silne porywy.

 

A co może zirytować turystę, który nie zna języka hiszpańskiego? Podejście obsługi. To ten trzeci minus. Nie zakładamy ich złej woli. Hiszpanie raczej nie kreują się, tak jak Francuzi, na pępek Świata. Być może zabrakło im tego dnia hiszpańskiego temperamentu. Współczuliśmy, że deszczowa aura zbiła ich z tropu. Odnieśliśmy wrażenie, że taka pogoda to dla nich równie egzotyczna aura, co dla londyńczyków 5-cio centymetrowa warstwa śniegu na ulicach. Paraliż.

Obsługa nie posługuje się językiem angielskim więc każda nasza próba podjęcia z nimi dialogu, wprowadzała ich w zakłopotanie. Nie tylko my, za cholerę, nie wiedzieliśmy, co robić.
– Przepraszam, czy ktoś z Państwa mówi tu po angielsku? – rzuciła w tłum Hiszpanka w pomarańczowej pelerynie chcąca wyjaśnić krótkie zasady poruszania się po wąwozie. Nikt się nie ruszył. Ba, nawet nie widziałem, żeby jakiś biały kask poruszył się „na nie”.

Aktualizacja: Bartek, który do nas napisał po wizycie w październiku, wspomniał, że obsługa udziela już informacji w języku angielskim.

Pech to pech. Tego obawialiśmy się najbardziej. To wkurzyło nas najmocniej. Że nie zobaczymy najbardziej spektakularnego odcinka Ścieżki Króla. Ostatnie 2,5 km szlaku. Tego z wiszącym mostem Balconcillo de los Gaitanes. Tego najbardziej „obstrykanego” fragmentu w sieci. Tego, który miała wywołać w nas największe emocje. Z powodu ulewnego deszczu w poprzednich dniach, jakiś kawałek skały oberwał się i ponoć spadł na ścieżkę. Istniało potencjalne zagrożenie obsunięcia się znowu „czegoś tam”, nieco dalej – dedukowaliśmy podsłuchując obsługę. Tyle wyjaśnień od „żywiołowej” hiszpańskiej ekipy. Grrrr.

Co to oznacza dla Was? Musicie monitorować komunikaty organizatorów przed zaplanowaniem wypadu w te rejony.

Ścieżka króla – trasa

Ostatni raz mieliśmy na sobie pelerynki na Krupówkach w Zakopanem, 5 lat temu. Czuliśmy się… dziwnie. Mimo wszystko z impetem i nadzieją ruszyliśmy przed siebie. Już niemal na starcie strzelamy sobie fotę, bo w razie, gdyby nam lunęło z nieba, to przynajmniej wstydu nie będzie.

Bejcowane deski i ocynkowe, nierdzewiejące poręcze i barierki wzbudzają zaufanie. Tutaj twórcy rewitalizacji wykonali solidną i mozolną pracę, by pokazać nowe oblicze Ścieżki Króla. Spacerując nie musisz obawiać się, że potkniesz się gdzieś i o coś. Chociaż prowadzą Cie nogi i piękne widoki, to zdrowy rozsądek warto zachować. Nad bezpieczeństwem czuwa też kilkuosobowa grupa obsługi, rozmieszczona co kilkaset metrów. I kamery.

Zobacz także: Wiatr we włosach i piasek w butach, czyli nasz pierwszy raz z Norwegią

Wideopocztówka: Wejście na Preikestolen

Po przejściu ok. 2,5 km wychodzimy na otwartą przestrzeń. To moment, w którym opuszczamy wąski przesmyk wąwozu. Przed nami ok. 1 km spokojnej, pieszej wędrówki piaskowo-kamienistym szlakiem. W oddali dolina Valle de Hoyo. Zza chmur wyszło słońce. Soczyste i andaluzyjskie. Takie, za którym goniliśmy przez 7 dni. Chwilę potem ściągamy peleryny. Wtapiamy wzrok w horyzont. Otoczenie wręcz zaprasza do tego, by przysiąść i w otoczeniu drzew zrobić sobie mały piknik.

Zobacz inne nasze wpisy z Andaluzji: Kolorowa Estepona i… niebieska Wioska Smerfów.

Przeszliśmy 3,5 kilometrowy odcinek Ścieżki Króla. Nie była to królewska parada.  Po ok. 1,5 h godzinie spokojnego spaceru musieliśmy przerwać wędrówkę. Nie przeszliśmy całej trasy liczącej 6 km. W pobliżu rozpadającej się chałupy i betonowego wału przeciwpowodziowego na naszej drodze stanął gość z obsługi pilnujący przejścia. W tył zwrot i ten sam odcinek oglądamy drugi raz. Szczęście, że w pełnym słońcu. Tak, byliśmy trochę źli. Tak, mogliśmy sobie odpuścić. Ale nie, my łatwo się nie poddajemy. Docenialiśmy, mimo wszystko to, że udało nam się tu znaleźć.

Ścieżka Króla – Hiszpania – informacje praktyczne

Mapa trasy

Poniższa mapka wiele Wam podpowie i pozwoli przyjrzeć się całej trasie. Aby poznać szczegóły wystarczy kliknąć na obrazek poniżej (mapa otworzy się w nowej karcie).

Bilety, porady

• Cała trasa, wraz z dojściem do odcinkiów kontrolnych liczy 7,7 km a jej przejście, według szacunków organizatora, zajmuje ok. 4 godziny.
• Szlak nie jest trudny i nie wymaga ekwilibrystycznej gimnastyki.
• Bilety rezerwujemy na stronie internetowej operatora szlaku. Należy zdecydować, kiedy chcemy odwiedzić to miejscu oraz o jakiej porze. Koszt: 10 euro plus 1,5 euro za autobus powrotny. Przewiezie nas z odcinka południowego (El Chorro) do północnego (Ardales). Szlak nie zatacza koła.
  
• Nie ma możliwości zwrotu środków. Jedyną opcją jest zmiana terminu wizyty. Bilet można pobrać w formie pliku PDF i wydrukować lub z wygenerowanym kodem QR udać się do kasy. Tam go zeskanują. W zamian otrzymujemy bilet.
• Na szlaku obowiązkowo musimy posiadać kask, który dostajemy przed wejściem. Uzupełnieniem jest elastyczna siateczka, którą nakładamy na głowę przed założeniem kasku (antypotowa). Pelerynka przeciwdeszczowa kosztuje 1 euro.
• Nie ma toalet na całej trasie Ścieżki Króla. Bezpłatna toaleta jest przed wejściem na ścieżkę.
• W poniedziałki El Caminito del Rey jest zamknięte.
• Warto zabrać min. 1 dużą butelkę wody na głowę i dobry krem UV.
  
• System rezerwacji udostępnia terminy na 3 miesiące do przodu.
• Nie wejdziemy na szlak z dziećmi poniżej 8 roku życia.
• Filmowanie z drona też nie wchodzi w grę.
• Ile kosztuje zorganizowana wycieczka z Sewilli lub Malagi (przejazd, bilet, przewodnik, lunch w restauracji) – dowiesz się na tej stronie.
• Wejść na szlak możecie od strony północnej (Ardales), jak i południowej (El Chorro). Między tymi punktami kursuje autobus. Rozkład znajduje się w tym miejscu.Szczegółowe ograniczenia wstępu tutaj. Aktualizacja październik 2016: wejście południowe jest zamknięte.

I chyba największe kuriozum. Nie testowaliśmy tego, ale organizator zastrzega, że w trakcie deszczu nie można wnosić… parasoli. Moknij, turysto albo załóż pelerynkę.

Ścieżka Króla – dojazd

Odwiedźcie portal Wakacje-hiszpania.pl, który okazał się dla nas także cennym źródłem wiedzy. Dziękujemy Monice Rzący za wiele cennych wskazówek.

Po wszystkim nie pozostało nam nic innego, jak zrekompensować sobie pogodowe niewygody. W pobliskim Ardales wpadliśmy do przytulnej knajpy Restaurante Falco gdzie wbiliśmy palce w te świeże krewetki i smażoną rybę.

Swoją drogą jeśli już tam będziecie, zatrzymajcie się tam i pospacerujcie uliczkami. Nam starczyło jeszcze energii by wdrapać się na pobliskie wzgórze z panoramą na okolice.

Poznaj Lizbonę: Kilkadziesiąt fotografii w dużym formacie, informacje praktyczne i film wideo.

Jesteśmy uparci. Nie odpuścimy. Musimy tu przyjechać znowu, by przejść całą trasę. A do tego czasu zachęcamy Was do odwiedzin.

Podzielcie się tym z nami, szczególnie, jeśli od naszej wizyty w maju 2016 r. coś mogło się zmienić w kwestiach organizacyjnych na miejscu.

Zobacz także: wideopocztówki z Andaluzji, czyli co warto zobaczyć prócz Ścieżki Króla?